هفت

  • بی نام
  • شنبه ۲۹ ارديبهشت ۹۷
  • ۰۷:۴۷

کم حوصله ام

مثل گلی اول پاییز

قصری که مقارن شده با حمله ی چنگیز

برشاخه ی تنهایی من،

چند پرنده

دلگرم به ذکر غزلی رشک برانگیز

نمیدونم چرا این چند روزه هرچی  کتاب ها و اشعار این شاعر عزیز رو میخونم سیر نمیشم از شون :تفکر :)

علیرضا بدیع

+ هم اکنون در حال سفر کاری به استان سمنان

زیبا...

  • بی نام
  • چهارشنبه ۲۶ ارديبهشت ۹۷
  • ۰۱:۳۷

دکلمه خوانی خسرو شکیبایی




+ مهربانی را بیاموزیم

+ فرصت آینه ها در پشت در ماندست

+ روشنی را می شود در خانه مهمان کرد

+ می شود در عصر آهن آشنا تر شد

+ سایبان از بید مجنون ، روشنی از عشق

+ می شود جشنی فراهم کرد

+ می شود در معنی یک گل شناور شد

+ مهربانی را بیاموزیم

+ موسم نیلوفران در پشت در ماندست 

+ موسم نیلوفران یعنی باران هست

+ یعنی یک نفر آبیست

+ موسم نیلوفران یعنی یک نفر می آید از آن سوی دلتنگی

.

.

.

قسمتی که به نظرتون قشنگ بود رو بنویسید 

شعر عشق

  • بی نام
  • يكشنبه ۲۳ ارديبهشت ۹۷
  • ۰۳:۰۳

در جمع شبانه دوستان بودم که یکی از دوستان شعری خواند 

به دلم چسبید و تصمیم گرفتم برای شما هم بازنشر کنم (با این که میدانم اکثریت شما این شعر را خوانده و شنیده اید)

شعر از زبان حمید مصدق در 10 سالگی

تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید

غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

 

جواب از زبان فروغ فرخزاد 15 سال بعد 

من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را….
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

 شعری از جواد نوروزی

دخترک خندید و
پسرک ماتش برد
که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش می خواست
حرمت باغچه و دختر کم سالش را
از پسر پس گیرد
غضب آلود به او غیظی کرد
این وسط من بودم
سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندان ِ
تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم
چون رسولی ناکام
هر دو را بغض ربود
دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت
او یقیناً پی معشوق خودش می آید
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود
مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد
سالهاست که پوسیده ام آرام آرام
عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز
جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم
همه اندیشه کنان غرق در این پندارند
این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت

یک شعر و یک شاعر

  • بی نام
  • شنبه ۲۲ ارديبهشت ۹۷
  • ۰۰:۲۷

                                         

                                                  مباش در پی کتمان... که این گناه تو نیست                              که عشق می رسد از راه و دل به خواه تو نیست

                                                    به فکر مسند محکم تری از این ها باش                                              که عقل مصلحت اندیش تکیه گاه تو نیست

                                                    مباد گوش به اندرز عقل بسپاری                                                فنا طبیعت عشق است و اشتباه تو نیست

                                                   سیاه بخت تر از موی سر به زیر تو باد!                                  هر آن که کشته ی ابروی سر به راه تو نیست

                                                    سیاه لشگر مویت شکست خورده مباد!                                    نشان همدلی انگار در سپاه تو نیست

                                                      کشیده اند دل شهر را به بند و هنوز                                              خیال صلح در این خیل رو سیاه تو نیست

                                                    هزار صحبت ناگفته در نگاه من است                                       ولی دریغ که این شوق در نگاه تو نیست

علی رضا بدیع

دلی که خاک می خورد...

  • بی نام
  • جمعه ۲۹ ارديبهشت ۹۶
  • ۲۳:۲۱

سلام سلام 

سلام به همه دوستان عزیزی که هنوز نا امید نشدید و هنوز وبلاگ منو دنبال میکنید

راستش این چند وقت اصلا حوصله نوشتن نداشتم دروغ چرا الانم حوصله نداشتم 

اومدم یک سرکی به وبلاگ بکشم ، همینجوری  گذرم خورد به پست هایی که گذاشته بودم

و کلی یاد گذشته برام زنده شد کلی خاطرات برام زنده شدن واقعا دلم شاد شد از این خاطرات

برای همین هم تصمیم گرفتم از این به بعد با این که خیلی سرم شلوغ شده و راسیتش دیگه زیاد 

موردی گیر نمیارم که بخوام  بنویسم ولی بازم  وقتایی که بتونم حتما می نویسم

از همراهی شما دوستان هم سپاس گذارم.

آرامخندهآرام