بی نام

اعتراض مدنی مد روز است. سابقا روال بر این بود که مردم اعتراض می کردند تا به آزادی و حقوق خود برسند اما گویا امروزه افراد زیادی آزادی و حقوق خودشان را در راه اعتراض کردن استفاده می کنند.آنها همیشه در حال اعتراض مدنی و شعار دادن هستند. شعار دادن در نزدشان حتی از یافتن را حل منطقی برای مساله ای که به آن اعتراض دارند مهمتر است. 

بسیاری از مردم به همین راحتی و صرفا با دادن شعارهایی که خودشان هم به آنها اعتقاد ندارند اکتیویست می شوند. البته در واقع اکتیو در بیشعوری!

راستش من که خیلی از این آدما رو این روزا دیدم منظورم تو دوران دانشگاه بود 

$خاویر کرمنت

$بیشعوری

برگرفته از گروه کتاب خانه تلگراموف

هرچه کردم به خودم کردم و وجدان خودم
پسر نوحم و قربانی طوفان خودم
تک و تنهاتر از آنم که به دادم برسند
آنچنانم که شدم دست به دامان خودم
موی تو ریخته بر شانه تو اما من
شانه ام ریخته بر موی پریشان خودم
از بهشتی که تو گفتی خبری نیست که نیس
میروم سر بگذارم به بیابان خودم
آسمان سرد و هوا سرد و زمین سردتر است
اخوانم که رسیدم به زمستان خودم
تو گرفتار خودت هستی و ازادی هات
من گرفتار خودم هستم و زندان خودم
شب میلاد من بی کس و کار است ولی
باید امشب بروم شام غریبان خودم

:)

صبح و ِطلوع شعر و غزل، ناشتای تو

یعنی سلام،زنده شدم با دعای تو

صبحانه حاضرست بفرما غزل بنوش

طعم بهشت می دهد امروز چای تو

امیر مرزبان :)

وقتی پدر پنجاه ساله ای از پسر پانزده ساله اش می خواهد دو سال دیگر صبر کند تا صاحب اتومبیلی برای خودش شود، این فاصله 730 روزه فقط 4 درصد عمر پدر را تشکیل می دهد اما این دو سال 13 درصد از عمر پسر را در بر می گیرد. 

پس عجیب نیست اگر برای پسر این مدت سه یا چهار بار طولانی تر باشد. 

به همین صورت دو ساعت از زندگی یک کودک 4 ساله مساوی است با دوازده ساعت از زندگی مادر 24 ساله اش. 


اگر از کودک بخواهیم که برای گرفتن یک آب نبات دو ساعت صبر کند مثل اینکه از مادرش بخواهیم برای خوردن یک فنجان قهوه دوازده ساعت انتظار بکشد.

خوبه که تفاوت ها را درک کنیم...این تفاوت، نه تنها بین بچه ها و ما هست بلکه بین ما و همه آدم های دنیا هم هست.

همیشه میگیم وقت هست تا وقتی که دیگه وقتی نمونده

:)