- بی نام
- يكشنبه ۲۳ خرداد ۹۵
- ۰۲:۵۳
داشتم دنباله ی موضوع خوب میگشتم که این شعر حافظ به ذهنم اومد
البته فقط همون قسمت قرمز رنگ (از نادر اشعاریست که یادم بوده کلا شعر حفظ نمیکنم :)) )
| دل می‌رود ز دستم، صاحب دلان، خدا را! | دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا | |
| کشتی نشستگانیم، ای باد شُرطه، برخیز! | باشد که بازبینیم دیدار آشنا را | |
| ده روزه مهر گردون، افسانه است و افسون | نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا | |
| در حلقه گل و مل، خوش خواند دوش بلبل | هاتَ الصبوح هبوا، یا ایها السکارا! | |
| ای صاحب کرامت! شکرانه سلامت | روزی تفقدی کن، درویش بی‌نوا را | |
| آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است: | «با دوستان مروت، با دشمنان مدارا» | |
| در کوی نیک نامان ما را گذر ندادند | گر تو نمی‌پسندی تغییر ده قضا را | |
| آن تلخ‌وَش که صوفی اُم الخبائِثَش خواند | اشهی لَنا و احلی، مِن قُبلة العُذارا | |
| هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی | کاین کیمیای هستی، قارون کند گدا را | |
| سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد | دلبر که در کف او موم است سنگ خارا | |
| آیینه سکندر جام می است بنگر | تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا | |
| خوبان پارسی‌گو بخشندگان عمرند | ساقی بده بشارت رندان پارسا را | |
| حافظ به خود مپوشید این خرقه می‌آلود | ای شیخ پاکدامن، معذور دار ما را |
**گوشیم از این قدیمیاست که با ذغال کار میکنه **
