بی نام

این روزا فکر میکنم که آیا من اشتباه میکنم

اشتباه میکنم که تندی دوستان و غیر دوستان رو با آرامش جواب میدم

یا اصلا سکوت میکنم در مقابلشون

همیشه فکر می کنم که این نوع برخورد باعث میشه که کوتاه بیان و دعوایی سر نگیرِ و بفهمن

کلا همه آدما رو فهمیده فرض میکنم مگر خلافش ثابت بشه(خیلی خیلی خلافش دیر ثابت میشه) چون خودم میخوام

ولی این چند روز دارم به این فکر میکنم که دارم اشتباه میکنم

نمیدونم صبر من تموم شده و کار درستی میکنم در کل که داد و بیداد نمیکنم مثل اونا

یا این که از بیخ کارم اشتباه بوده و باید مثل خودشون تا کوچیک ترین اشتباه نادانسته یا دانسته ای

انجام میدن شروع کنم سرشون داد و بیداد و هوار بکشم

واقعا نمیدونم

اصلا دوست ندارم کسی ناراحت بشه از دستم ، اصلا

بعضی ها میگن از ترسته که اینکار رو میکنی

بعضی ها میگن نمیفهمم

بعضی ها میگن احمقم

و خیلی چیزهای دیگه

ولی خودم میدونم که اینا نیستم فقط دوست دارم و توقع دارم که اطرافیانم بفهمن که کارشون اشتباه بوده بدون این که چیزی بگم

من خودم خیلی اشتباه ها انجام دادم و احتمالا در آینده هم انجام میدم یعنی همه اینجورین که اشتباه میکنن ولی بلافاصله بعد از این که متوجه شدم اشتباه کردم معذرت خواهی میکنم و سعی میکنم اشتباهم رو جبران کنم

برای همین توقع دارم که بقیه اطرافیانم هم همین کار رو انجام بدن

ولی دارم به این نتیجه میرسم که آدمای اطرافم دوست ندارن که قبول کنن اشتباه کردن

حالا موندم که منم مثل خودشون بشم؟

مطمئناً خیلی چیزها رو از دست میدم ولی بر این باورم که (یعنی توی ذهنم دارِ میچرخه) خیلی چیزها رو بدست میارم

ولی باز هم دوست دارم که بدون داد و بیداد همه چیز درست بشه و بفهمند (بفهمیم) که دوستی ها یا در کل آدمیت یعنی صداقت، یعنی یک رو بودن

جدای از این که برای کار به شاهرود اومدم و خیلی حس خوبی بهم میده که کارمون تا اینجای کار خوب پیش رفته (و امیدوارم در ادامه هم خوب باشه)
ولی شاهرود جایی هست که من چهار سال زندگی کردم توش و کلا خاطرات زیادی دارم ازش خاطرات خوب و بد که خاطرات بدش میچربه به خوباش
از موقعی که تابلوی سی کیلومتر به شاهرود مانده رو در راه دیدم کل خاطرات بدی که طی یک سال گذشته خاکشون کردم یک دفعه بهم هجوم آورد
به مدت یکی دو دقیقه قلبم شروع به تیر کشیدن کرد و حالم خراب شد
نمیدونم این حال و روزم رو چی درست کرد هرچی بود خیلی خوب شد بعدش سعی کردم به کارم فکر کنم سعی کردم به گذشته نگاه نکنم ولی نمیشد جاهایی رو امروز دیدم که کلی خاطره بود توش
خاطرات رفاقت ها و دوستی هایی که دوم نداشت
خاطرات کارهای بچه گانه ای که انجام دادم
خاطرات تلخ دیدن چیزهایی که قلبم رو شکست
خاطرات خوشی که حالا تلخ شدن

نمیدونم چی شد که اینا رو اینجا نوشتم ولی حس کردم باید یه جایی این حرفای توی دلم رو بنویسم و ناخداگاه از اینجا سر در آوردم

اشک چیز خوبیه که من چند ساله ندیدم ی قطرشو ...

فردا روز سوم فیلم برداری و غرق کار شدن

کم حوصله ام

مثل گلی اول پاییز

قصری که مقارن شده با حمله ی چنگیز

برشاخه ی تنهایی من،

چند پرنده

دلگرم به ذکر غزلی رشک برانگیز

نمیدونم چرا این چند روزه هرچی  کتاب ها و اشعار این شاعر عزیز رو میخونم سیر نمیشم از شون :تفکر :)

علیرضا بدیع

+ هم اکنون در حال سفر کاری به استان سمنان

بدقولی واقعا چرا 

دوست عزیز وقتی نمیتونی کاری انجام بدی یا وقتی نمیتونی جایی بیای چرا حرفی میزنی که بقیه رو الاف کنی 

بقیه هم زندگی دارن ، بقیه هم وقتشون براشون ارزش داره 

لطفا سر حرفتون باشید 

واقعا حکمت این بدقولی و این دروغ ها چیه؟ :-/

خوب چه بگویم از امروز

بگذار اول بگویم تبریک ، تبریک برای فرا رسیدن این ماه فرخنده

و بعد از آن به شرح حال امروز می پردازم

امروز روز اول فیلم برداری فیلم های مشاوره گروه ما بود

فیلم مشاوره ای که قرار است تا قبل از مرداد ماه برای دانش آموزانی که می خواهند انتخاب رشته دانشگاهی شان را انجام بدهند آماده کنیم

خیلی زمان بر بود، و خیلی ناهماهنگی ها پیش آمد که به لطف حق تعالی فیلم برداری های امروز به بهترین شکل انجام شد.

و الباقی به فردا محول شد.

شرح حالی از فیلم برداری برایتان می گویم

در سالن اجتماع دانشجویان (یا بهتر بگویم لابی ساختمان) شروع به فیلم برداری کردیم یکسری از دوستان رشته معدن که موافقت کرده بودند در فیلم برداری کمک کنند از تصمیم خود منصرف شدند و به هزار زور و زحمت بالاخره بعد از گذشت یک ساعت 3 دوست دیگر از رشته معدن را متقاعد کردیم که به خدا این فیلم نه سیاسی است و نه تجاری ، بلکه فقط و فقط برای حمایت از دانش آموزان کنکوری یا همان دانشجویان جدید این مملکت است که مثل برخی از ما دانشجویان،که بخاطر انتخاب اشتباه به رشته و دانشگاه نادرست وارد شدیم وارد نشوند.

بماند که بعد از موافقت این دوستان چه سوتی هایی رُخ داد (در قسمتی دیگر و زمانی دیگر توضیحات کامل و دقیقی خواهم داد ) بعد از تمام شدن ضبط فیلم اول و استراحت کوتاهی

آمدیم و فیلم دوم را با دو دوست از رشته مهندسی مواد شروع کنیم که به محض این که مجری‌مان سوال اول را پرسید دوستی که از دانشگاه شریف برای فیلم برداری آمده بود گفت من نمیخواهم و من مخالفم :\

و بعد از آن یکسری اتفاقات دیگر (که آن را هم در قسمتی دیگر و زمانی دیگر توضیحات کامل و دقیقی خواهم داد) پی در پی افتاد و در پی این اتفاقات ما از یکی از خوابگاه های دانشگاه علم و صنعت سر در آوردیم

واقعا که دوستان خوبی در این خوابگاه دور هم جمع شده بودند

بخاطر همکاری این دوستان با توجه به مشکلاتی که بخاطر محل فیلم برداری داشتیم توانستیم دو رشته تحصیلی دیگر را هم فیلم برداری کنیم که ساعت 8 شب شد از همه آن دوستان خداحافظی کردیم و بعد از آن سوار بر مترو فرهنگسرا شدیم تا به میدان آزادی برویم در این بین باید در ایستگاه شادمان خط خودمان را تغییر می دادیم و به سمت ارم سبز می رفتیم اما ،

اما در این بین آن‌قدر گرم صحبت بودیم که یادمان رفت چند ایستگاه را گذراندیم و همین که من به دوستم گفتم ایستگاه را رد نکردیم؟

او همچون فشنگ قبل از این که درب های قطار بسته شوند به بیرون پرید و من در پی او بیرون پریدم که نگاهی به تابلوی ایستگاه و نگاهی به دوستم انداختم :/ بله میدان حر ، هنوز به شادمان نرسیده بودیم ، منتظر قطار بعدی ماندیم تا برسد وای که چقدر شلوغ بود نه به آن قطار قبلی که هیچ کس نبود و نه به این قطار که پُرِپُر بود ولی به هزار زور و زحمت وارد شدیم و به مقصد رسیدیم و جدا شدیم، من از مترو خارج شدم و همزمان یک آتش بازی در میدان آزادی رخ داد؛ آتش بازی قشنگی بود. (باید عرض کنم می شود گفت اولین آتش بازی بود که من به این شکل می دیدم در تهران)

و بعد از آن راهی خانه شدم.

ساعت 22:30 خسته

ساعت 23:36 متن تمام